In De Weere genoot hij van het boerenleven+ van de rust, de natuur, het werk, de humor en van het het katholieke geloof van de mensen. Hij ontmoete vrienden voor het leven en leerde, tijdens een naoorlogse kermis, zijn toekomstige echtgenote Cok kennen.
Eigenlijk begon zijn leven weer opnieuw toen het jonge stel in 1958 verhuisde naar Limburg, waar hij etaleur werd voor Philips. Later was hij leeraar handvaardigheid en tekenen.
Adrie was een beetje op zichzelf. Hij was creatief, perfectionistisch, bescheiden een leergierig. Altijd bleef hij zich ontwikkelen. Op oudere leeftijd compenseerde hij waarvoor hij als jongeling weiniog gelegenheid had gekregen+ studeren.
Zijn vrouw en vier kinderen zagen hem altijd bezig. Hij was veelzijdig. Of hij nu een studie volgde, een verhaaltje verzon voor het slapengaan of een carnavalswagen voor zijn zonen bouwde, het resultaat was altijd `uit de kunst´, een uitdrukking die hij gebruikte als hij iets mooi vond.
Lioef, geïntresseerd, ook in het wel en wee van zijn schoonzonen en schoondochters, sociaal en hardwerkend is hij altijd gebleven. De ene keer voerde hij een diepzinnig gesprek tot diep in de nacht, dan weer was hij de grappige man die zij kleinkinderen liet rollebollen van het lachen door een grimas.
Hij was een denker en een doener. De liefde voor zijn gezin, het geloof en de herrinneringen aan zijn verblijf in De Weere vormde de basis van zij leven. Zijn andere passie was te Tweede SWereloorlog, die een onmiskenbare invloed had. Zijn bibliotheek over de oorlog is indrukwekkend.
Tot het einde toe bleef hij doelen nasterven. Op zijn sterfbed kwam nog correctiewerk binnen van de Leidse Onderwijsinstelling. `Dat die ik wel`, zei een zwakke stem.
In de nacht van zondag op maandag sliep hij vredig in, in de overtuiging van het weerzien in het paradijs met zijn in 1994 overleden dochter Trudy. `Doe haar de groeten`, zei zijn jongstre zoon Koos bij het afscheid.